تعریف بهاسان از پلتفرم یکپارچه‌سازی نرم‌افزارهای سازمان (EAI/Enterprise Application Integration Platform) 

با توسعه یک سازمان تعداد زیادی از اپلیکیشن‌های سازمانی به منظور مدیریت و مؤثرسازی وظایف دفتر جلویی (Front-Office) و دفتر پشتیبانی (Back-Office) نیز به سازمان اضافه می ‌شوند. اما بدون خودکارسازی ارتباط میان این اپلیکیشن‌ها، ابزارهای گوناگون نمی‌توانند با هم ارتباط برقرار کرده یا تعامل کنند و در نتیجه داده‌ها به خوبی بین آنها جابجا نمی شود که این موضوع باعث ناکارامدی‌های وسیعی در سازمان خواهد شد. پلتفرم یکپارچه‌ساز اپلیکیشن‌های سازمانی (Enterprise Application Integration Platform) راهکاری برای این فقدان ارتباط میان اپلیکیشن‌های سازمانی است و در واقع پیاده‌سازی فناوری‌هایی است که ارتباط میان اپلیکیشن‌های سازمانی را تسهیل می‌کنند. EAI یک چارچوب میان‌افزار (Middleware Framework) ایجاد می‌کند که این چارچوب به داده‌ها کمک می‌کند تا بتوانند به راحتی میان اپلیکیشن‌ها (بدون تغییرات زیاد در پیکربندی پایگاه داده و خود اپلیکیشن‌ها) جریان یابند و منجر به یک فرآیند مؤثرسازی شده و همچنین دسترس‌پذیری بیشتر داده‌ها می‌شود.

نیاز به یکپارچه‌سازی داده‌ها، نیاز به استقلال از فروشنده‌ها و نیاز به اینترفیس‌سازی مشترک پیشران‌های بکارگیری EAI بوده‌اند.

 

مزایای پلتفرم یکپارچه‌ساز سازمانی (EAI) بهاسان

• EAI فرآیندهای کسب‌و‌کار را خودکار می‌کند و موجب یکپارچگی و همگام‌سازی (Synchronization) اپلیکیشن‌ها با یکدیگر می‌شود.

• EAI دسترسی بلادرنگ به اطلاعات را فراهم می‌سازد.

• EAI مقیاس‌پذیر و چابک است و به تکامل و بهبود نیازهای مربوط به یکپارچگی سرعت می‌بخشد.

• EAI موجب شفافیت بیشتر فرآیندهای کسب‌و‌کار می‌شود.

• EAI پیچیدگی و هزینه مدیریت اپلیکیشن‌های ناهمگن را کاهش می‌دهد.

 

کاربردهای پلتفرم یکپارچه‌ساز سازمانی (EAI) بهاسان

برای EAI یک مدل استاندارسازی شده وجود ندارد و در نتیجه چندین مدل برای برقراری ارتباط میان اپلیکیشن‌های سازمانی ایجاد شده‌اند. همزمان با بلوغ اصول EAI روش‌شناسی‌هایی که به منظور تسهیل ارتباط و انتقال داده‌ها بین اپلیکیشن‌ها بکار برده می‌شدند نیز بالغ شدند. محصول یکپارچه‌ساز سازمانی بهاسان از قابلیت‌های زیر پشتیبانی می کند:

• یکپارچه‌سازی نقطه به نقطه (Point-to-Point Integration): یکپارچه‌سازی‌های اولیه اپلیکیشن‌ها با استفاده از اتصالات نقطه به نقطه انجام می‌شدند. یک اسکریپت برای استخراج داده‌ها از یک اپلیکیشن و اصطلاح و تغییر ساختار یا فرمت آن مورد استفاده می‌گرفت و سپس یه یک اپلیکیشن دیگر فرستاده می‌شد. این روش می‌توانست برای تعداد کم اپلیکیشن‌ها تأثیرگذار باشد، اما با افزایش تعداد اپلیکیشن‌ها برنامه‌نویسی، حفظ وابستگی‌های لازم به منظور یکپارچه نگه داشتن سیستم‌ها نیز سخت‌تر خواهد شد.

• یکپارچه‌سازی Hub and Spoke: در این مدل یک هاب مرکزی به اپلیکیشن‌های سازمان متصل می‌شود و داده‌ها را به دام می‌اندازد و دوباره فرمت می‌کند و سپس تصمیم می‌گیرد که چه داده‌ای باید توزیع شود. یکپارچه‌سازی Hub-and-Spoke نیاز به برنامه‌نویسی جداگانه بین هر جفت از اپلیکیشن‌ها را از بینی می‌برد اما توسعه‌دهندگان نرم‌افزار همچنان باید از عناصر زمان اجرا (Runtime Components) به منظور مسیریابی دستیِ داده‌ها به نرم‌افزارهای مناسب استفاده کنند.

• یکپارچه‌سازی Bus: این نوع یکپارچه‌سازی تکامل مدل قبلی است اما بدون دخالت انسانی.  یکپارچه‌سازی Bus از یک مجموعه‌ی مشخص از استانداردها برای حکمرانی بر جریان داده‌ها در بین اپلیکیشن‌ها استفاده می‌کند و اپلیکیشن‌ها را قادر می‌سازد تا داده‌ها را بر اساس قوانین و سیاست‌های کسب‌و‌کار مورد نظر انتقال  داده یا دریافت کنند.

• میان‌افزار (Middleware): میان‌افزار یک گروه از ابزارهای نرم‌افزاری است که میان اینترفیس‌های کاربر اپلیکیشن و سیستم‎‌های عامل قرار می‌گیرد. میان‌افزار به عنوان یک لایه پنهان ترجمه‌ی ارتباطات و انتقال داده‌ها بین یک گروه از اپلیکیشن‌ها عمل می‌کند و به تقویت داده‌های ورودی و هماهنگ‌سازی داده‌ها در بین سیستم‌های مجزا کمک می‌کند. سازمان‌ها می‌توانند از میان‌افزار پایگاه داده، میان‌افزار سرور اپلیکیشن، میان‌افزار مبتنی بر پیام یا انواع دیگر از میان‌افزار‌ها با توجه به نیازهای خاص خود استفاده کنند.

• میکروسرویس‌ها (Microservices): در حال حاضر معماری میکروسرویس استانداردی برای اپلیکیشن‌های سازمانی مستقر شده در ابر است. سازمان‌هایی که اپلیکیشن‌های خود را در ابر اجرا می‌کنند می‌توانند داده‌ها از هر میکروسرویس مستقر شده اخذ کنند و با استفاده از API‌ها (اینترفیس‌ برنامه کاربردی) این داده‌ها را در مسیر اهداف و یا در مسیر پایگاه داده‌های مطلوب خود قرار دهند.